Ik ben er bijna, ik ben er bijna

De avond valt in Fara. De straatlampen verlichten de natte straten die er verlaten bijliggen. Ik hoor niemand. Alleen een duif verbreekt met haar koeren de stilte. Een kat passeert schichtig. ik vraag mij af waar haar baasje is. Zal die achter die gesloten deuren wonen? Verstopt voor de regen die met teveel bakken uit de hemel komt vallen. Italianen houden niet van regen. Ik houd ook niet van regen maar ben toch buiten. Ik wacht samen met Marieke en Paul (twee andere pelgrims) op een antwoord die maar niet komt.

Vanochtend vertrokken wij vol frisse moed uit het gezellige Selci. Uitgezwaaid door Pino en Anna, de eigenaren van La Vecchia Quercia, voelden wij ons pelgrimskoningen. Onze uitgeruste voeten brachten ons eerst naar Poggio Mirteto, daarna naar de abdijen van Farfa en uiteindelijk naar de poort van het clarissen klooster in Fara op de top van een heuvel. De hele dag probeerden wij deze nonnen al te bereiken om er zeker van te zijn dat ze er waren maar helaas waren ze te diep in hun gebeden verzonken, dachten wij.

Onderweg naar Fara, keek ik bezorgd naar de zwangere wolken boven ons hoofd. De bevalling zou waarschijnlijk plaatsvinden als we net warm en knus bij het haardvuur in het klooster zouden zitten. Tring... Geen antwoord. Tring... Geen antwoord. Het klooster zag er verlaten uit. Op de grond lag wat post, natte belastingsbrieven en de krant van 11 oktober. Het deurtje van de brievenbus was door de postdrukte uit de brievenbus gesprongen. Door deze aanblik gingen wij ons toch afvragen of de laatste non inmiddels overleden was.

Door de regen en de mist voelde Fara aan als een spookstadje waar je niet wilt zijn als je geen slaapplek hebt. Verkleumd gingen we eerst het klooster maar eens nader bekijken (misschien ontdekte we nog een verdwaalde non) om daarna navraag te doen bij het gemeentehuis en de allimentari (lokale supermarkt). De enige plekken waar we levende wezens konden ontdekken. Daar vertelden ze ons dat de nonnen meestal tot zes uur in gebed zijn dus dat we nog maar even buiten moesten wachten. En dat er verder in Fara geen andere slaapplekken zijn. Met andere woorden: dit is onze enige hoop. Ondertussen ging het steeds harder regenen.

Om zes uur belden we nog een keer aan bij het klooster. Geen antwoord. Toch wel een beetje wanhopig zijn we toen weer naar het gemeentehuis gelopen. Daar vonden wij een laatste overwerkende ambtenaar, die bij onze aanblik, drie verzopen katten, heel hard haar best ging doen om de verdwenen nonnen boven water te krijgen. En daar wachten we nu op terwijl ik warm probeer te blijven door wat gekke dansjes te doen.

De telefoon gaat over. De ambtenaar gebaart dat we naar een andere ingang van het klooster moeten gaan. De nonnen blijken in Rome te zijn geweest vandaag en kunnen nu elk moment terugkeren. Inmiddels is het zeven uur en was ik in mijn hoofd toch een beetje gaan twijfelen aan 'het komt wel goed' zinnetje. Mijn slaapzak was ook een optie geweest ergens in een hoekje. Maar gelukkig hoeft dat toch allemaal niet. Er is plaats voor ons. We worden ontvangen in het grootste klooster wat ik ooit heb gezien. Met honderd trappen en heel veel kamers. Het schijnt een voormalig kasteel geweest te zijn. Nu voelen wij ons toch weer een beetje pegrimskoningen.

De warme douche, het eten, mijn bed. Alles voelt aan als de hemel. Als je iets even hebt gemist, waardeer je het daarna zoveel meer. Een eenvoudig soepje proeft dan opeens als de soep van de kok uit een vijf sterren restaurant. Dat voelt trouwens ook zo nu iedereen in Nederland zover weg is. Opeens word ik mij bewust van alle lieve vrienden en familie die ik heb en die ik nu niet kan knuffelen en zien. En natuurlijk waardeer ik jullie ook in Nederland. Maar nu toch net een beetje extra. ;)

De volgende ochtend werden we trouwens wakker in het paradijs. De wolken waren in de nacht vertrokken en hadden plaatsgemaakt voor een strak blauwe lucht. En het uitzicht was adembenemend vanaf de heuvel. Waar we eerst bijna geen hand voor ogen zagen, konden we nu zelfs Rome in de verte ontwaren.

Fara veranderde in één nacht van spookstad naar engelenstadje. Die contrasten zijn heel normaal in mn reis. De ene dag hoor je bij een Italiaanse familie, de volgende dag ben je weer op jezelf aangewezen. Het ene uur loop je fluitend door de heuvels, het volgende uur ben je bang voor de stilte van het bos. De ene nacht slaap je als een roos, de volgende nacht doe je geen oog dicht doordat vreemde geluiden je wakker houden. Emoties voelen veel intenser als je reist (ik weet niet of dat in het algemeen zo is maar voor mij geldt dat in ieder geval wel). Dat is heel gaaf maar ook heel vermoeiend.

Ik ben bijna in Rome. Ik merk dat het tijd wordt. Ik heb alle tijd genomen om er te komen maar voel nu dat ik ergens aan wil komen. Ik ben moe van het onderweg zijn. Elke dag ergens anders slapen, elke dag ergens anders zijn. Nog een paar dagen dan is mijn tocht gelopen. De nacht valt. Ik val in slaap in een bed in Montilibretti. Buonanotte.