Trompetgeschal en rode lopers

Daar zit ik dan in Rome. Achter een echte laptop in een klein Italiaanse appartementje aan de Via Carlo Alberto. Dit is de eerste keer dat ik mijn blog wat comfortabeler kan typen dankzij mijn behulpzame huiseigenaar Ludovico. Vandaag niet moeilijk doen op mijn mobiel maar gewoon een groot toetsenbord. Wat een luxe!

Heel veel voelt als luxe nu. Gister heb ik gelukzalig mijn was gedraaid. Het was inmiddels ook alweer anderhalve maand geleden dat ik een wasmachine had aangeraakt dus het werd tijd. Met de handwassen is prima maar op een gegeven moment gaan je kleren toch een beetje apart ruiken. Tijdens het typen ruik ik af en toe even aan mijn slaapshirt die ruikt nu dus naar bloemetjes en een beetje naar slaap.

Ik ben inmiddels alweer twee dagen in Rome. Na 552 hele kilometers te hebben gelopen, ben ik aangekomen. En eigenlijk voelt dat vooral heel gek. Mijn aankomst in Rome was namelijk niet wat je van het eindpunt van een pelgrimstocht voorstelt. Van de stilte liep ik zo de drukte en chaos in. Geen trompetgeschal maar getoeter en sirenes. Ik moest uitkijken dat ik niet nog net bij de laatste kilometer werd overreden. En helaas ook geen rode lopers maar eindeloze asfaltwegen door de troosteloze trieste buitenwijken van Rome. Ja die horen ook bij Rome en daar zie je ieder lelijk detail van als je de bus niet pakt. Uiteindelijk heb ik wel het Vaticaan bereikt maar daar moest ik eigenlijk over de toeristenhoofden heenlopen om nog iets te kunnen zien.

Ik sluit mij daarom ook volledig aan bij de volgende uitspraak: "Het gaat niet om de bestemming maar om de weg er naar toe". Stap voor stap heeft de weg mij veel geleerd. En nu ik er ben, ben ik er eigenlijk ook niet. De weg gaat gewoon verder in Nederland wanneer ik op zoek ga naar werk, een nieuw huisje, optredens. Daarvoor kan ik de lessen van mijn pelgrimstocht wel goed gebruiken. Bijvoorbeeld dat ik gewoon bij de eerste stap moet beginnen in plaats van een paniekaanval te krijgen wanneer ik alles tegelijk wil. Dat is hetzelfde als in een dag van Florence naar Rome lopen.

Ik ben even afgeleid. Ludovico probeert mij met een grote kaart van Rome enthousiast te maken voor alles wat ik kan bezoeken. En dat is veel, heel veel. Ik knik vriendelijk maar blijf toch liever even in mijn pyjama rondwandelen en gewoon wat landen. Ik heb nu anderhalve maand elke dag ergens anders geslapen. Nu wil ik nergens naartoe. Gewoon niks.

Om mijn blog af te sluiten heb ik een pelgrimsgebed geschreven. Bedankt voor al jullie support. Pace e bene!

Mijn weg,

Leer mij je te bewandelen
Stap voor stap
Met gesloten ogen
Om te voelen
Dat je zacht bent
Of zo hard als de rotsen
Die ik zag
Met mijn ogen open

Leer mij je te lopen
Als de dag mij toelacht
met haar warme zonnestralen
En haar verre vergezichten
Maar ook als de dag koud is
De regen valt
En het asfalt
Lang en saai voor mij uitreikt

Wijs mij hoe je loopt
Als ik verdwaal
In al je kleine wegen
Die soms nergens toeleiden
Of juist te lang blijf hangen
Op het pad die ik al ken
Geef mij moed als ik niet durf
Wanneer je langs de diepten loopt
En ik dreig te vallen

Vertraag mijn pas
Als ik te snel ga
Laat mij dan
Even stilstaan
En herinner mij eraan
Dat stap voor stap
Snel genoeg is